Angelique Breevoort.
Misschien had ik een schilderij over mijzelf moeten maken. Daar had u dan aan kunnen zien wat voor soort persoontje ik ben. Daaraan denkend dwalen mijn gedachten af naar hoe dat betreffende schilderij eruit zou gaan zien. Ik besef dat in ieder schilderij dat ik tot op heden geschilderd heb, een stukje van mij zit. Soms chaos, dan weer netjes strak en vastomlijnd. Kleurrijk maar soms is het even donker. Sprankelend soms weer wat vlak. Er zijn schilderijen gemaakt omdat het onderwerp mij op dat moment bezig hield. Maar al mijn werken hebben één ding gemeen. Elk schilderij is gemaakt met liefde, engelengeduld, tijd en pure wilskracht. Ik koester ze stuk voor stuk omdat ze mij iets belangrijks gegeven hebben. Ontspanning, afleiding, trots, maar bovenal een lijntje naar de buitenwereld, ik doe weer mee.
Mijn naam is Angelique en ik ben 46 jaar. Ik heb een schat van een man Henk en wij hebben samen een geweldige lieve dochter Fay (19). Een jaar of zes geleden is ons leven drastisch veranderd. Een operatie ging mis. Vanaf dat moment heb ik veel in moeten leveren. Met mij, mijn gezin en de mensen om ons heen ook. Mijn hoofd bleef druk maar mijn lichaam kon, kan bij lange na niet wat ik allemaal zou willen. Ik barste van de ideeen. Iedere dag stond ik op met plannen die ik die dag wilde uitvoeren. En iedere dag ging het weer niet. Ik heb schilderspullen gekocht met het idee om mijn frustratie van mij af te schilderen. Dat is gelukt! Weliswaar op een andere manier dan ik ooit had kunnen bedenken. Ik geniet van de geur van de verf, de spatel die over het doek glijd, het geluid van de kwast. De kleuren die zich voor mijn ogen vermengen en uiteindelijk is het doek helemaal gevuld. En ik? Ik ben gevuld met trots want ik had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen. Iedere keer weer dwalen mijn gedachten even af van mijn zieke lijf en ik schilder net zo lang totdat mijn lijf aangeeft dat het genoeg is. Soms gaat het niet, regelmatig maar tien minuten en heel soms een poosje langer.
En dan op een dag komt Anita langs. Zij is helemaal weg van mijn werk. Zo erg mooi dat ze vind dat meer mensen het moeten kunnen zien. Ze gaat aan het werk. Bellen en mailen. En op dit moment zijn mijn werken al meer dan een jaar niet meer thuis geweest. Op een dag mailt ze mij en verteld mij dat ik mijn werk hier bij “KUNSTwerk aan de winkel” ten toon mag stellen! Dit is mijn kersje op mijn taart. Ik weet dat niet iedereen mijn werk mooi kan vinden. Maar ik weet ook dat er mensen zijn die het wel mooi vinden en die mijn werk graag zien. Die voor mijn schilderijen gaan staan fantaserend wat ze allemaal zien. Genietend van de kleuren en handenwringend omdat je eigenlijk je handen over de verfribbels wilt laten glijden. Voelen of datgeen wat je ziet ook daadwerkelijk daar is. Voelen of de ene kleur misschien anders voelt dan de andere. En als ik dat bereik bij een paar mensen mag ik mijzelf gelukkig prijzen.
Ik wens u allen ontzettend veel plezier met het bekijken van mijn werken. Ogen open of een klein beetje dicht creeert vaak wonderen. En van mij mag u er in uw hoofd van maken wat u erin wilt zien.
